Hayatımız boyunca çevremizde bizim gibi yaşayan,hayata bizim gibi bakan,bizim gibi düşünen insanları çevremizde görmek isteriz.Bunların aksi olduğunda da "ne kadar yalnızım", "bu hayatta beni kimse anlamıyor,anlamayacak" gibi cümleler kurarız.Aslında öyle değildir.Yaradılışımızda vardır aslında ipucu.Herkes eşsiz yaradılmıştır.Kimse kimseye benzemez.Eşsiz derken hem farklılıktan bahsedilir hemde eşimizin olmadığı anlamı vardır.Herkes dünyaya yalnız gelir ve yalnız ölecektir.Bu durum değişmez.İnsan eşsiz bir yaratıktır.İstisna dediğiniz olaylar karşınızdakinin rol yeteneğiyle doğru orantılıdır."Ahmet benim ruh ikizim.Tıpkı ben." Hayır canım değil.Ahmet seni beğendiği için,sen onu bırakma diye,sen gibi davranıyor,bunu da iyi beceriyor kereta.
Üzülecek birşey yok bunda.Yalnız olmak hep kötü değildir.En çok kurduğumuz cümlelerden biri şu değil midir? " Biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var" kafa dinlemeye yani.İnsan buna da ihtiyaç duyar. İnsan kendini dinlemek ister zaman zaman..İç sesini kaybettiğin zaman işte asıl yalnızlık orada başlar.Düşünememe durumu değildir bu.İçinden gelenleri,asıl istediğin şeyleri duyamıyorsan.Zordur.ÇOK ZOR!
Birini gerçekten sevdiğini nasıl anlarsın?
Birini istemediğini nasıl anlarsın?
Hayatta en zor iş seçim yapmak değil midir?
Zamanın çok hızlı geçtiğini farkettiğinde ve hala elinden bir şey gelmediğini gördüğünde ne yapmalısın?
İnsanın düşünceleriyle var ise,var olmak ızdırabın ta kendisi olmaz mı?
İşte kış.. Evlerine kapanmış insanlar,sokakta olup üşüyen insanlar.. Ne çabuk geçti koca bir sene.Buraya döneli neredeyse bir sene oldu.Bu odanın manzarası bana kaç sene geçerse geçsin aynı şeyleri hissettiriyor.Burada yaşayacak insan değilim ben.Gitmeliyim.Gitmeliyim.Gitmeliyim.
