Birine ihtiyaç duyduğun zaman ne kadar yalnız olduğunu anlıyorsun.Maddi yalnızlık kadar hafif olmadığını farkediyorsun. Yanında yörende birilerinin olmayışından bahsetmiyorum.Asıl öz yalnızlıktan bahsediyorum.Gerçekten tek başına olduğundan söz ediyorum.Tanrı bildirmiyor mu en başında; günahın senin sevabın senin tek başına olacaksın mezarda mahşerde."Sen" diyor.
Annemle kendimi bir bütün saydım bunca zaman.O her şeyi bilirdi,bilmeliydi, en büyük gerçeklik oydu,ben bile yalandım o gerçekti.Annenin birey olduğunu unutur çocuklar.Benim ailem hayatta ve birlikte ama sanırım tanrı mesaj veriyor bana,diyor ki, yalnızsın.Bir sevgilim var ama ben böyle hayal etmemiştim.Küçüklüğümde öyle çok film izlemişim ki; ben zannettim bir bütünden ibaret olacak herşey. Ayrıyız,uzaktayız,farklı hayatlar yaşıyor ve bir arada tutmak için savaşıyoruz.
Ben yaslanacak omuz ararken omzu olmayan insanların etrafında dönüp durduğumu görüyorum.İnsanlar birine omuz olmanın enayilik,vakit kaybı olduğuna inanıyor.Omuz vermek isteyeninde illa ki bir çıkarı oluyor.Ben insanı var oluşu sebebiyle seviyorum onlar bunu yanlış anlıyor.Benim samimi davranışım onlara tuhaf geliyor.Ben kabul görmek için kendimden vazgeçmek zorunda kalıyorum.Ben ne zaman ben olacağımı bilemiyorum.
Üzgünüm.